Među nekim arhitektima, pogotovo onima mlađe generacije ili onima koji se smatraju progresivnijima, često se susreće određena nelagoda ili barem nesporazum vezan za termin “interijer”, odnosno za zadaće koje uključuju oblikovanje unutarnjeg prostora koje nije direktno zadovoljavanje egzistencijalnih potreba. Ta nelagoda nije nova, ali u ciklusima ponovo jače izbija i proizlazi iz mišljenja da se uređenje interijera u glavnini obrađuje formalistički, kako u estetskom tako i u funkcionalnom smislu ili da je ta tema buržoaska, elitistička, čak politički nekorektna i pod prevelikim pritiskom vladajućeg ukusa. Odbojnost izvire i iz reakcije prema zatečenom stanju scene, prema uvriježenoj krutoj konceptualizaciji unutarnjeg prostora i iz odbijanja ideje da je interijer čvrsto komponirani, zatvoreni sklop minucioznih i samodovoljnih “arhitektoničnih” rješenja. Iako arhitekti iskazuju zavidnu vještinu u baratanju oblikovnim sredstvima i organizaciji prostora, rezultati znaju biti lišeni identiteta, teško ih se međusobno razlikuje, izostaje spontanost realnog.